اشعار

در پیـروی از عشیره‌ات شیعه شدم            در پـرتو حُـسن سیره‌ات شیعه شدم

هـادی قـلـوب حـق طـلـب ادرکـنـی            با جـامـعـۀ کـبـیـره‌ات شـیـعـه شـدم

***************

منـظومـۀ معـرفـت بـدان جامعه را            در فکر و دل و جان بنشان جامعه را

گر راه نجـات طالـبـی، حجّـت حـق            فرمود سه مرتبه: بخوان جامعه را

**************

داریـم ز دوسـت مـاتـم و شـادی را            عـزّ و شرف و غـیرت و آزادی را

صد شکـر که جا به دفـتر دل دادیم            گـلـواژۀ عـشـق حـضرت هـادی را

اهل ولا مـرحـبـا فـصـل سـرور آمـده            سـیـنـۀ سیـنـای دل مـرکـز طـور آمده

سـاقـی تـوحـیـد بـا جـام طـهـور آمـده            جلوه گر از بـرج غـیب آیت نـور آمده

محـو شده بـاطل و حـق بـه ظـهـور آمـده

که گشته روشن به او چشم و دل خاص و عام

بیا به بستان وحی فـیض دگر را ببین            به دست شمس الضحی رشک قمر را ببین

روی ملک را نگر، جن و بشر را ببین            با پدری چون جواد بهین پسر را ببین

عـلـی بـخـوانـش ولـی پـیـامـبـر را بـبـین

امـام هـادی است این هـدایـتـش مـسـتـدام

دهُــم ولــیِّ خــدا امــام ایـن نُـه وراق            به علم او پایبند هشت جهان هفت طاق

شش جهت و پنج حس بدو بَرَد اشتیاق            فتد در این چار بام بدون مهرش فـراق

اگـر دو عــالـم کـنـد به مـهــر او اتــفـاق

بـه ذات یـکـتـا شـود جـحـیـم، دارالـسـلام

مــحــبّـت او بُــوَد عــنـایـت واســعــه            به امر و نهیـش مـدام جـاذبه و دافـعه

ز فیض او شد قـوی بـاصره و سامعه            عـنـایـتـی از کـفـش عـنـاصـر اربـعـه

حــکــایـتـی از دمـش زیــارت جــامـعــه

کز آن هـزار آفـتاب درخشد از هر کـلام

بـیـا به بیت الـولا جـمـال داور بـبـیـن            جـمـال داور نگـر روی پیـمـبـر ببـین

کـمـال خـیـرالنـسـا جـلال حـیـدر ببین            کـنـار ابن الرّضا رضای دیگـر ببـین

جـواد را بـا گـلـی بـهـشـت پـرور بـبـیـن

بهشت از این گـل گرفت آبـرو و احـترام

ابـوالحـسن کـنـیـه و عـلـی بود نـام او            ز حــور دل مـی‌بـرد کـبـوتــر بـام او

پــرنـــدگــان هـــوا شــیــفــتــۀ دام او            درنـدگـان زمیـن اشـک فـشـان رام او

چـشـمـۀ آب حـیات جرعـه‌ای از جـام او

الا الا تـشـنــگــان از او سـتــانـیــد جــام

پناه من کوی او نگاه من سوی اوست            کعبۀ من سامره قـبلۀ من روی اوست

رشتۀ توحید من سلـسلـۀ مـوی اوست            بهشت در سایـۀ قامت دلجـوی اوست

جهان هـستی هـمه پُر از هیاهـوی اوست

عـالـم خـلـقـت کـنـد در حـرمـش ازدحـام

به هر کجا ساکنم مرا وطن سامره است            تکلمم روز و شب به هر سخن سامره است

نقل سخن سامره نُقل دهن سامره است            مرا به حجش چه کار؟ بهشت من سامره است

که خاک آن مظهر حیّ زمن سامره است

به صبحگاهش درود به شامگـاهش سلام

بر این زمین آسمان دوخته چشم نگـاه            بر این زمین آورد مَلَک ز گردون پناه

از این زمین می‌وزد نور به عرضِ اله            از این زمین یافت دل به سوی معبود راه

در این زمین خـفته‌اند دو آفـتاب و دو ماه

نرجـس نیکـو سرشت حکـیـمه با دو امام

بگـوش عـالـم رسـد نـدای این خاندان            دودۀ آدم شــود فـــدای ایـن خــانــدان

ناز به شاهـان کـنـد گـدای این خاندان            خـلـقـت هـستی بود برای این خانـدان

زبـان «میـثـم» کـنـد ثـنـای ایـن خـانـدان

هماره در روز و شب همیشه در صبح و شام

سرچـشمۀ فـیـض حی سرمد آمد            آئـیـنـۀ نــور حُـسـن احـمــد آمــد

تبریک به ثامن الحجج باید گفت            چــارم عــلــی آل مـحــمّــد آمــد

********** سید هاشم وفایی ***********

گـل نـغـمـۀ شـادی از منـادی آمـد            از سوی مـدیـنه بانگ شادی آمد

بـا آمــدن طـنـیـن بــال جـبــریـل            عــطــر نـفــس امـام هــادی آمـد

********** سید هاشم وفایی ***********

بر لشکر کفر چیره‌ات باید خواند            خورشید به شام تیره‌ات باید خواند

درس ادب و ولایـت و تــقـوا را            در جـامعه کبـیـره‌ات باید خـواند

در مکـتـب عشق اوستادی هادی            ریحـانـۀ حضرت جـوادی هـادی

چون نام تو خار چشم دشمن باشد            گوییم جهـان فـدات هـادی هـادی

در میـان جـامـعـه از آه خود با مـاه گفتم           أیها الهادی الـنقی؛ یابن رسول الله گـفـتم

نامتان تا بر زبـان آمد به سـامـرّا رسیدم           ذکرکم فی الذاکرین را در میان راه گفتم

نیمه شب از مویتان از لیلةالقـدرم نوشتم           صبح شد از رویتان از فالق الإصباح گفتم

آسمان چـشم هایم را کـمی ابری کـشیـدم           زیر باران قطره قطره از شما آنگاه گفتم

خاک‌های صحنتان مرطوب شد مانند ساحل           رو به دریا ایستادم از غمی جانکاه گفتم

خانه‌ات آباد ای مرد غریب ای مرد تنها           خواستم از غربتت چیزی نگویم؛ آه گفتم

آبـرو دارم ولی با شوق لبـخـند رضایت           از گـنـاهان خـودم بینی و بیـن الله گـفـتم

بیت هـشتم بود سـامرّا برایم مشهدی شد           سمت خورشید خراسان جمله‌ای کوتاه گفتم

گفتم از شمس الشموس و تو همان شمس الشموسی           من ندانسته شما را تو شما را مـاه گـفـتم

ما اندکـیم و خـیل دشمن، بی‌شمارند            ما چند فرد، اینان همه، چندین هزارند
این ظلمت شب، این شما، این راه صحرا            یاران من، این قوم، با من کار دارند

امشب مرا در کـربـلا تـنها گـذارید            آخر عـزیزان شما، چـشم انـتظارند
من در پـی ارشـاد ایـنـانم، دریـغـا!            ایـنان، مصـمّم از برای کـار زارند
هر کس بماند با من اینجا، کشته گردد            یاران من، یکسر قـتـیل این دیـارند
اینان نه تنها، تـشنۀ خون من استـند            حتی به فکر خون طفل شیرخوارند
اینجا جواب العطش، تیر سه شعبه است            اینجا به حلق تشنه خنجر می‌گذارند
فردا در ایـنجا، دسته‌گـل‌های مـدینه            لب تشنه، زیر خارها، جان می‌سپارند
فردا شوم، از چار جانب تیـرباران            این تیرها باید ز پـشتم سر در آرند
فردا، تـمام کـوه‌ها، بر من بگـریـند            فـردا تـمام سنگ‌هـا، بر من بـبارند
فردا تمام قصۀ ما را، در این دشت            شمشیرها، بر خاک، با خون می‌نگارند
زوّار من، تا بیـشتر بر من بسوزند            با خود کتاب نخل « میثم» را بیارند

امشب سپاه حق و باطل صف کشیدند            یک دسته حق، یک دسته باطل برگزیدند
در انـتـظـار صبح فـردا می‌خـروشـند            یک دسته جان، یک دسته جانان می‌فروشند

یک دسـته راه نـار را در پیـش دارند            یک دسته عشق یار را با خویش دارند
امشب حسینیون نمی‌گـنجند در پوست            فردا بود معراجشان از دوست تا دوست
امشب بـلا جـویان عـاشـق در نـمازند            فردا به نوک نیـزه سـرها سر فـرازند
امشب دهد آل عـلـی را پـاس، عـباس            فردا کـنـند اهـل حـرم عـباس، عـباس
امـشب شـود از شـرمِ سـقـا آب، دریـا            فـردا شود از اشک او سیـراب، دریـا
امشب شود وقف ولایت هستِ عباس            فردا جـدا گـردد ز پیکـر دست عباس
امشب به جـای آب، سـقـا اشـک دارد            فردا نه دست و نه عَلَم نه مشک دارد
امشب شب است و نغـمۀ قـرآن اکـبر            فردا عـطـش بـازی کند با جـان اکـبر
امشب عـلـی دور پـدر گـردد هـمـاره            فردا بود زخـمـش به پـیکـر بی‌شماره
امشب فـلک بازی کـنـد با جـان لـیـلا            فـردا شـود نـقـش زمـیـن قــرآن لـیـلا
امشب علی اصغر کند شب زنده داری            فردا شود خونش ز حلـق تشنه جاری
امشب سکینه چون کـبوتر می‌زند بال            فردا زیارت نامه می‌خـواند به گـودال
امشب شب است و زینب و اشک شبانه            فـردا بـگـیـرد اجـر خـود از تـازیـانـه
امشب چو گل زینب گریبان را دریده            فــردا شــود زوارِ رگ هـای بــریــده
امشب سرشک از چشم پیغمبر روان است            فـردا سر فرزند زهـرا بر سنان است
امشب حسین است و شب و چشم تر او            فـردا زند فـواره خـون از حـنـجـر او
ای کاش امشب آسـمـان از ره بـمـانـد            مه جای نور از دیده با ما خون فشاند
ای کاش خـورشید از افق بیرون نیاید            تـا جـانـب گـودال شــمـر دون نـیـایـد
ای کاش عـمـر آسـمـان پایـان پـذیـرد            تا خـیـمـه‌هـای فـاطـمـه آتـش نـگـیـرد
ای اسب ها خون جای اشک از دیده بارید            فــردا مـبــادا روی قــرآن پـا گـذاریـد
ای سنگ دشـمن نـشکـنی آئیـنه‌اش را            ای نیزه نشکافی به مقـتل سیـنه‌اش را
ای اشک امشب مونس چشم ترش باش            ای فـاطمه فـردا تو بالای سرش باش
ای جان عالم بال زن از تن برون شو            ای چشم "میثم" گریه کن دریای خون شو

منای عشق را حال و هوای دیگر است امشب           شب عاشور یا غوغای روز محشر است امشب
کنار یکدگر جمعـند هـفـتاد و دو قـربانی           سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است امشب

برادر را مباد از خواب بیدارش کنی زینب           که او را سر به روی دامن پیغمبر است امشب
ز جا خیز و سپند دل به مجمر دود کن لیلا           که بر پا صوت قرآن علی اکبر است امشب
زنان هاشمی آن سو روید از دور گهواره           شب شب زنده داری علی اصغر است امشب
گمانم بوی عطر فاطمه پیچیده در صحرا           که زینب تا سحر در ذکر مادر مادر است امشب
غـزالان حـریـم آل طـه العـطـش کـمـتر           خدا داند که سقا از شما تشنه تر است امشب
اذان گویید بر گلدسته‌های عشق ای یاران           که قاسم را سحرگاه نماز آخر است امشب
حرم چون لالۀ آتش زده از سوز بی‌آبی           سکینه از عطش چون مرغ بی بال پر است امشب
بیا ام البـنـیـن حال بـنین ت را تماشا کن           که هر یک را به سر شور و هوای دیگر است امشب
عـبادالله را دعـوت به آه و نـاله کن میثم           که عبدالله را شور شهادت بر سر است امشب

امشب فـقط مـانـده برای ما برادر            این دشت فردا می‌کند غوغا برادر

با من نگو فردا چه خواهد شد که زینب            می‌ترسد از غمهای این صحرا برادر

خار مغـیـلان بـیـابان جـمع کن تا            فردا نگـردد جـمع با پـاهـا بـرادر

راز و نـیـاز امشب تو فـرق دارد            از غصه‌ها می‌گوید این نجوا بردار

می‌گویی از گودالُ خونُ و طاقتی نیست            تا دیـدنـی ها بـشـنـوم حـتی برادر

بـاور نـدارم زینتِ دوش نـبـی را            سُمها کند هم سطح با شنها برادر

درد فـراق تو بـرای کُـشـتـنـم بس            دیگر چرا سر نیزه و سرها برادر

از غارت خلخال و خون گوشواره            چیزی نگویی بین مَحرمهـا برادر

گفتی اسارت می‌روم، اینکه محال است!            با غـیـرتی که دیـدم از سقا برادر

وقـتی میان نـیـزه‌ها گـم شد تن تو            با نـالـه‌ات راه مرا کـن وا بـرادر

امشب عزیز فاطمه مهمان خواهر می‌شود           فردا میان قتلگه در خون شناور می‌شود
امشب درون خیمه گه دارد هزاران گفتگو           فردا در این صحرا سرش دلدار خنجر می‌شود

امشب به سقا بس سخن گوید ز سوز تشنگی           فردا تمام بـاغ او لب تشنه پرپر می‌شود
امشب چو شمعی پُر شرر تا صبح می‌سوزد ولی           فردا ز جور کوفیان بی عون و جعفر می‌شود
امشب همه پروانه‌ها دور و برش پَر می‌زنند           فردا فدای راه حق بی‌شیر اصغر می‌شود
امشب یتیم مجتبی بنهاده سر دوش عمو           فردا ز سم اسبها صد پاره پیکر می‌شود
امشب مناجات حسین تا عرش اعلا می‌رود           فردا سرش از تن جدا مهمان مادر می‌شود
امشب کند زینب دعا هر گز نگردد صبحدم           فردا ز جور خصم دون بی‌یار و یاور می‌شود
امشب  ز راز دشت خون زینب حکایت می‌کند           فـردا کنار عـلـقـمه او بی‌بـرادر می‌شود
امشب برای روز نو در کف نمانده چاره‌اش           فردا سر جانان جدا از تیغ و خنجر می‌شود

در خـیـمـه‌هـا صدای خـدایـا بلـنـد شد            زیـنـب ز داغ مـاتـم فـردا؛ بـلـنـد شـد

 فـریاد وا حسین؛ ز اعـمـاق سیـنه‌اش            تا گـشت با خـبـر ز قـضـایـا بلـنـد شد

پرسید غـرق نالـه که آقا چه می‌شود؟‌

تکلیف زینبت شب فـردا چه می‌شود؟‌

سـجـاده بـاز کـرده‌ای و نـاله می‌کُـنی            باران شدی و تـوبۀ صد ساله می‌کُنی

گاهی خروج می‌کنی از خیمه گاه خود            خـیـره نـگـاه جـانب آن چـاله می‌کُـنی

انگار این عمل؛ عمل دل بخواه توست

این تکّه از زمین نکند؛‌ قتله گاه توست

امشب فضای خیمه پُر از عطر سیب توست            زینب اسیر گریه؛ ز حال عجیب توست

حرفی بزن عزیز دل من که خواهرت            مضطر ترینِ نـالـۀ امن یجـیب توست

اشـکـت به مـن اجـازه آوازه مـی‌دهـد

دل شوره‌ام خبر ز غـمی تازه می‌دهد

یک لحظه کن نظر به من زار و مضطرت            آری مـنـم کـه زل زده‌ام در بـرابـرت

از بس که محـو ذات خـداونـد اقـدسی            اصلاً‌ محل نمی‌دهی امشب به خواهرت

از جان من عروج مکن روح پیکـرم

حرفی مزن ز رفـتن خود؛ ای برادرم

خون منِ ز خود شده را کم به شیشه کن            زخم فراق؛ ‌کم به دل خسته ریشه کن

یا حرفی از جُدا شدن از خود مگو وَ یا            با من مگو عـزیز دلم صبر پیـشه کن

امشب دلـم اسیر ملال اسـت یا حسین

من بی‌تو؛‌ عین فرض محال است یا حسین

گــریــان تـریـن دیــدۀ دریــایـی تــوأم            امشب اسـیـر غــصّـۀ فــردایـی تــوأم

 فردا ز بس كه حمله به جسم تو می‌شود            مـن نـیـز نـاتـوان ز شـنـاسـایـی تـوأم

گـفـتـی بـه نـالـه غـرق تمـنا نکن مرا

زینب بـیـا و خـوب تـماشـا بکـن مـرا

فــردا تـمـام پـیـکـر تو زخـم می‌شـود            از پـای تـا دم سـر تـو زخـم مـی‌شـود

اذنم دهی به صورت خود لطمه می‌زنم            با من مگو که حنجر تو زخم می‌شود

گفتی سری به روی تنت نیست بعد از این

جز تکه بوریا کفنت نیست بعد از این

داری عقیله، خواهر من گریه می‌کنی            آیـیـنـهٔ بـرابـر من گـریـه مـی‌کـنـی

از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت            خـیلی شبـیه مادر من گریه می‌کنی

دل شوره می‌چکد ز نگاه سه ساله‌ام            وقتی کـنار دخـتر من گریه می‌کنی

من از برای غربت تو گریه می‌کنم            تو از برای حنجر من گریه می‌کنی

امشب برای ماندن من نـذر می‌کنی            فـردا برای پیکـر من گریه می‌کنی

امشب نشـسته‌ای و مرا باد می‌زنی            فردا به جسم بی‌سر من گریه می‌کنی

این همه انگـشتها بالا ز چیست؟!            روز روشن وقت استهـلال نیست

روز روشن روی نی، وقت زوال            کس ندیـده خـون بریـزد از هـلال

ای تو خود قـرآن و زیـنب آیـه‌ات            ای من و مهمل خجـل از سایه‌ات

با سـرت شـمـع دلــم گــردیــده‌ای            ســایـه بـان مـهــمـلـم گــردیــده‌ای

تو به چـشم من بده از نـیـزه نـور            من گـلـوی پـاره می‌بـوسم ز دور

من نه آن هـستم که از پـای اوفـتم            هـر چه آمد پیـش در هـم کـوفـتـم

صبـر در مـوج بـلا رام من است            بـحـرِ غـم در قـلـب آرام من است

من به مقتل خصم را دادم شکست            من گرفتم پیکـرت را روی دست

من کـتک خوردم کـنـار پـیکـرت            تـا کـنـم دفـع خـطـر از دخـتــرت

این من این داغ تو این ظلـم عـدو            گر سخـن با من نـمی‌گـویی مگـو

ای مـسـیـح فـاطـمـه اعـجـاز کـن            بـا یـتـیـم خـود سـخـن آغــاز کـن

بانوی خیمه‌ها غـم غربت به بر کشید            یک کـوفه درد بر سر بار سفـر کشید

او زنـده مـانـده بود ولی رنـج کـربـلا            از کشتگـان کـرب ‌و بلا بیـشتر کـشید

در عرصه‌ای که مسلخ ماه و ستاره بود            کـبریت شامیان شد و تیغ سحـر کشید

نقـاش عـاشقـان شد و با رنگ واژه‌هـا            یک نینوا زمین و زمان شعله‌ور کشید

روشنگـرانه چهرۀ خورشید عـشق را            از پشت ابـرهای سیاست به در کشید

زینب زنی‌ست مرد که مردان بی‌افـق            تـا دور دست او نـتـوانـنـد پَـر کـشـیـد

ای هلال من به بالای سنان قرآن بخوان           قاری قرآن و قرآن را زبان! قرآن بخوان

با صدای خود مسخّـر کن تمام کـوفه را           کوفه را هم کربلا کن؛ هم چنان قرآن بخوان

گر چه بشکسته جبینت بر سر نی، سجده کن           گرچه گشته از دهانت خون روان، قرآن بخوان

تـا مـگــر آوای قــرآن تـو آرامــم کـنــد           بر فراز نیزه، ای آرام جان قرآن بخوان

تا که اسـلام تو را اهل زمین بـاور کنند           ای امـام کـلّ اهـل آســمان قرآن بخـوان

زادۀ مــرجـانـه دارد قـصـد آزار تـو را           تا نرفتی زیر چوب خیزران قرآن بخوان

صـوت قـرآن سر تو، سر بـلـندم می‌کـند           تا نگشته قامت زینب کمان قرآن بخوان

یـاد قـرآن پـدر کن؛ روی دست جـدّمـان           وارث حیدر! تو هم نوکِ سنان قرآن بخوان

آن چه دیدم مـادرم زهـرا برایم گفته بود           این مصیبت را نمی‌کردم گمان؛ قرآن بخوان

هرکه هرچه دارد از این خاندان دارد حسین           تا به میثم هم دهی سوز نهان قرآن بخوان

شناخت چشم ترِ عمّه این حوالی را            شناخت تك تك این قـوم لا ابـالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب ها            ز یـادشان ببرد سفـره‌های خـالی را

هـنوز عـمّه برایم به گـریه می‌گوید            حكایت تو و آن فصل خشكسالی را

نمی‌شود كه دگر سمت معجرش نروی؟            به باد گـفـته‌ام این جـمـلۀ سوالی را

عطش به جای خودش، كعب نی به جای خودش            شكسته سنگ مـلامت دل سفـالی را

دلـم برای ربـاب حـزیـنه می‌سـوزد            گرفـته در بغـلـش كـودك خـیالی را

شبیه مادرتان زخمی‌ام، زمین گیرم            بگو چه چاره نمایم شكسته بالی را؟

ای پـیـشـتـاز خـیـل شـهـیـدان کــربـلا            ای کـوفـه با قـیـام تـو مـیـدان کـربـلا

عـطـر تو مـی‌وزد به بـیـابـان کـربـلا            دوم شـهـیـد در ره سـلـطـان کـربــلا!

ای بـاغـبـان پـنـج گـل پـرپـر حـسـیـن

در شهـر کوفه یـاور بـی‌یـاور حسین!

مـصباح پٌر فـروغ هـدایت تویی تویی            دریای لطف و جود و عنایت تویی تویی

آن کز حسین کرد حـمایت تویی تویی            تـنهـاتـرین شهـیـد ولایت تـویی تـویی

در مکتب حسین که خود رهبر تو بود

اول سری که گشت بریـده، سر تو بود

از کودکی «حسین‌حسین»ات شعار بود            بر شـانـۀ عـقـیـل، دلت پـیـش یـار بود

اسرار عـاشقی به رخـت آشـکـار بود            قلبت به شوق دادن جان، بی‌قرار بود

جـانـم فـدات باد که پـیـش از ولادتـت

داده خـبـر، رسـول خـدا از شهـادتـت

دشمن ز چارسو به سویت بست راه، تنگ            از خون به ماه عارضت آخر زدند رنگ

وز چنگ گرگ‌ها بدنت گشت چنگ‌چنگ            از بام بر سرت عوض لاله ریخت سنگ

جاری چو خون پاک تو در جام آب شد

آب از شـرارۀ لب خشـکـت کبـاب شد

گفتی به «آب‌آب» چه می‌خواهی از لبم؟            آتـش بـگــیــر از عـطـش آتـش تــبــم

من یـاد کـام تـشـنـۀ عـبـاس و زیـنـبـم            گریان به آل فاطمه هر روز و هر شبم

پیش از قیام کرب‌وبـلا تشنه جان دهم

تا بـر امـام خـویش تـأسّی نـشان دهـم

در مـاتـم تـو آل پـیــمـبـر گـریـسـتـنـد            چشم بتـول و احمد و حـیـدر گریستـند

عباس و عون و قاسم و اکبر گریستند            در موج خون دو بسمل بی‌سر گریستند

در هـر دلی به یاد تو فـریـاد و آه بود

حـتی حسیـن، یـاد تو در قـتـلـگـاه بود

بر دخـتر تو چون خـبـر قـتل تو رسید            اشک از دو دیده ریخت و آه از جگر کشید

آن داغ‌ دیـده قـصـۀ قـتـل تو را شنـیـد            دیگـر سـر بـریـده مـیـان طـبـق نـدیـد

هرچنـد ریخت خون دل از دیدۀ ترش

زینب گرفت در بر خود همچو مادرش

ای جـان عـاشـقـان شهـادت فـدای تـو            از مـا سـلام بر سـر از تـن جـدای تو

کـوفـه نـکـرد گریه اگر در عـزای تو            اشک حسیـن ریخت به دامن برای تو

«میثم» گـریست بـر بـدن پاره‌پاره‌ات

در قلب اوست زخم فزون از شماره‌ات

جان بر کف بازار توأم یوسف زهرا            دلـبـاخـتـه دار تـوأم یـوسـف زهـرا
سوگند به خونی که برون از دهنم ریخت            من تـشنـه دیـدار توأم یوسف زهرا

هر سو بکشانند به هر کوچه تنم را            در سـایـۀ دیـوار توأم یوسف زهرا
با آنکه به عشقـت پـدر پنج شهـیـدم            بی مـایه خـریدار توأم یوسف زهرا
تنها نه همین لحظه که در کوفه غریبم            یک عمر گرفتار توأم یوسف زهرا
بـگـذار لـب تـشـنـه ببـرّند سـرم را            زیرا که خریدار توأم یوسف زهرا
از کثرت پیکان به بدن رسته دو بالم            من جعـفر طیـار توأم یوسف زهرا
دستم ز قـفـا بسته سرم نیز شکـسته            من جای عـلمدار توأم یوسف زهرا
فریاد ز هر زخم تنم خـیزد و گویم            من یاور بی یـار توأم یـوسف زهرا
من "میـثم" دلبـاخـتـه‌ام گر بـپـذیری            خـاک ره زوّار توأم یـوسف زهـرا

دیده به تیغ دوخـتم، تا مگر از دعـای تو           تو نگه افکنی و من، سر فکنم به پای تو
مرگ بود سـعـادتـم که لحـظـۀ شهـادتـم           سایه فکـنـده بر سـرم، قـامت دلربای تو

گه بدنم به عشق تو، کوچه به کوچه می‌رود           گـاه سـر بـریـده‌ام گـریـه کـنـد برای تو
روی کـبود دخـترم، هدیه به نـازدانه‌ات           جان دو ماه پاره‌ام، هردو شود فدای تو
ای نفست روان من، کوفه میا به جان من           ورنه به نوک نی رود، رأسِ ز تن جدای تو
چنگ زنند گرگ ها، بر تن پاره پاره‌ات           شسته ز خون سر شود، روی خدا، نمای تو
ای که همه وجود من درغم توست نی نوا           بوده به گوشم از ازل قصۀ کـربلای تو
کاش به دشت کربلا بودم و کشته می‌شدم           با شهدای نی نـوا، در صف نی نـوای تو
روز ازل شنـیده‌ام، می‌نگـرد دو دیـده‌ام           پنجـۀ قـهـر قـاتل و طرّۀ مشک سای تو
آنچه که می‌کنم نظر، خورده گره به یکدگر           سـوز درون میـثم و زمـزمـۀ عـزای تو

ای یوسف غریب به کنعـان نیامدی            تـنـهـاتـرین مـسافـر دوران نیـامدی

گـویـند بوی پیـرهنت می رسد ولی            ما مانـده ایم و وعـدۀ خوبان نیامدی

دارد هنوز نسل جوان پیر می شوند            طولانی است قصۀ هجران نیامدی

خضر انتظار لحـظۀ دیـدار می کشد            یعـقـوب دهر بهر تو گریان نیامدی

ایمان چو شعله ایست کف دست مومنین            شـد سخـت آزمـایش ایـمـان نیامدی

گاهی شکست حرمت والای اهلبیت            گاهی شکست حرمت قرآن نیامدی

قوم یهود، قـوم نجس، قـوم بچه کش            در قدس و کعبه‌اند به جولان نیامدی

آتـش به جـان امت اسـلام می زنـند            هرجا که هست جمع مسلمان نیامدی

دارند عـاشـقـان شما کشته می شوند            ای پـاسـدار خـون شهـیـدان نیامدی

خـون حـسین منتـظر انتـقـام توست            زینب تو را صدا کند از جان نیامدی

ای زائر غـریب حرمهـای اهل بیت            محصور شد حریم تو جانان نیامدی

ایـنـک اهـانـتـی به مقام خـلـیـل شد            کـعـبـه اسـیـر فـتـنۀ طوفـان نیامدی

ما را برای لشگـر خود انتخاب کن            آمـاده‌ایـم پـای تـو هـر آن نـیـامـدی

با اهل روضه در عرفه وعده کرده‌ای            اینجا کسی نگـفـت پـریشان نیامدی

می‌گـفت با عموی تو سالار کـربـلا            رفتی ولی به خیمه ز میدان نیامدی

ای امیـر عـرفـه دست مـن و دامـانـت            جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عـرفـه ذكـر لـبـت را قـربـان            حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان

ای امیر عـرفه روح مـنـاجـات تـوئـی            مشعر و سعی و صفا مروه و میقات توئی

ای امـیـر عــرفـه حــالِ مـنـاجـات بـده            بر گـدای حـرمـت وقـت مـلاقـات بـده

ای امیـر عـرفـه گـر چـه سـراپـا دردم            گر بیائی به خـدا دور سرت می گردم

ای امـیــر عــرفــه دیــدۀ پُــر آب بــده            دل بـی تـاب مـرا با نـگـهـی تـاب بـده

ای امیر عـرفه فـیض دمـت را قـربان            دل دریـایـی لـبـریـز غـمت را قـربـان

ای امیر عـرفه تـنگ غـروب است بیا            سر زدن بر فقرا سرزده خوب است بیا

ای امیر عـرفه حـاجـی زهـرا بـرگـرد            جان زهرا دگر از خیمۀ صحرا برگرد

ای امیر عـرفه خـنـده بـزن بر رخ من            جـان زیـنـب بده روز عرفه پاسخ من

ای امیـر عـرفـه! ذكـر مـدام است بـیـا            كار این عـاشق دلخـسته تمام است بیا

ای امیر عرفه دیدن رویت عشق است            مردن امشب به خدا بر سر كویت عشق است

ای امیـر عـرفـه جـان گـل یــاس بـیــا            آخـر مجـلـس ما روضـۀ عـبـاس بـیـا

ای امیـر عـرفـه در عـرفـاتـی امـروز            یا كه در علـقـمـۀ شـاه فـراتـی امروز

ای امیر عـرفه شرح بـده خود بر من            سر عـبـاس كجـا ضرب عـمـود آهن!